Arropa bustiarekin batera soketan eskegi da ilunabarra. Irenek bere bizitzaz hitz egiten du dagoeneko gertatua balego bezala. Betseinetan beldurra antzematen zaio.
Ireneri ez dio min egiten inoren minak. Poltsa beteekin bueltatzen da etxera. Bi sagar eta kafea.
Goizari mudak aldatzean leku seguruan gordeko du atsekabea, kafea erreko zaio kale nekatuei begira. Kazkabarra legez erortzen diren orduetan arrangurak ez dio lekurik kentzen.
Ireneri ez dio min egiten...
Telebistarekin igarotzen dituen arratsaldeetan arnasten du inoren nahigabeak ere ez duela asetzen, badela dagoeneko bizitzaz, bera bezala, gertatua balitz bezala ari den jendea.
Irene (Leire Bilbao)
El atardecer cuelga en el tendedero junto a la ropa mojada. Irene habla de su vida como de agua pasada. El miedo está en sus pupilas.
A Irene no le duele el mal ajeno. Vuelve a casa con las bolsas llenas. Un paquete de café y dos manzanas.
Mientras cambia su muda a la mañana, guarda las penas en lugar seguro, se le quema el café mirando las calles cansadas. La amargura no cede su lugar en las horas que caen como granizo.
A Irene no le duele...
En las tardes que pasa junto al televisor su resuello le dice que ya no la consuela el dolor ajeno, que hay gente que como ella habla de su vida como de agua pasada.